ψωρίτης

ο, ΝΑ, θηλ. ψωρίτισσα, Ν

νεοελλ.

ψωριάρης

αρχ.

φρ. «ψωρίτης λίθος» — πωρόλιθος (Κυραν.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ψώρα + επίθημα -ίτης* (πρβλ. λυχν-ίτης)].